Schuldgevoel

Het is zo’n raar gevoel in je buik, alsof je vol zit en er niks meer bij kan, een stemmetje in je hoofd dat tegen je praat en je probeert te negeren. En dat lukt dus niet!

Dat gevoel wat ik bedoel heeft dus een naam….schuldgevoel. Het is er meestal op mijn werkdagen, dan ben ik er niet direct als ze uit school komen. Ik heb het idee dat ik altijd beschikbaar moet zijn en als ik dat niet ben voelt dat naar.

Ik dacht altijd als de kinderen groter worden dan krijg ik wat meer ruimte voor mijn eigen dingen. En die ruimte is er ook zeker gekomen, maar daarbij dus ook dat schuldgevoel.

En ik weet heel goed dat dat gevoel nergens op slaat. Ik ben betrokken bij de kinderen. Ik ben altijd bereikbaar voor ze, zij wat minder voor mij, maar dat is weer een ander verhaal hahaha.
Ik help ze met school, speel taxi en we knuffelen ’s avonds gezellig op de bank. Dus aan aandacht geen gebrek.

Vorige week was ik een weekje vrij en dacht ik ga mijn afwezigheid lekker compenseren deze week. Elke middag met wat drinken en lekkers klaar zitten, spelletje erbij. Wat gebeurt er, ze bellen allebei dat ze een speel/chill afspraak hebben. Tuurlijk jongens, lekker gaan, veel plezier.
Zo hoort het ook, losmaken en ontdekken.

De vader heeft dit gevoel totaal niet en daar ben ik dan weer jaloers op…hoezo heb jij dat niet! En hoe doe jij dat dan? Hij is daar nuchter in…er moet gewerkt worden en we zijn er genoeg voor de kinderen.

En daar ben ik het volledig mee eens..nu dat gevoel nog kwijtraken!